17. Szczególny stan umysłu

Powoli bo powoli ale nadrabiam zaległości na waszych blogach, jeszcze trochę i będę na bieżąco ^^ Tymczasem miłego czytania ;)

*** 

Różowy stał chwilę w miejscu jakby analizując całą sytuację. Nie musiał długo myśleć, by podjąć się tej gry. Zmysłowym krokiem podszedł w stronę zbitego z tropu Hagino.

- Kto by pomyślał, taki ogier a rumieni się niczym spłoszona dziewica – Iida ewidentnie kpił sobie ze starszego kolegi, jednak nie mógł odmówić sobie tej przyjemności pomęczenia go. Tym bardziej, że wyraz jego twarzy był jeszcze bardziej tępy niż zazwyczaj. Etsuya przybliżył się do niego i zaczął ocierać swoim nagim ciałem o szorstkie ubrania Genpaku. Wyciągnął dłoń i i wskazującym palcem przejechał po lekko różowych ustach starszego chłopaka, po czym wyszeptał cichym i namiętnym głosem:

- Wiem, że ten blond cnotliwiec trzyma cię na dystans i tylko od czasu do czasu daje się dotknąć. Za to ja mogę dać ci to czego pragniesz nawet teraz. Wystarczy, że pójdziesz ze mną do łazienki – Różowy oblizał powoli usta, kucnął i wsadził sobie do ust palec Hagino. Przez chwilę delikatnie go lizał i podgryzał, po czym wyprostował się i powiedział:

- To może być twój członek – Etsuya oddalił się od Genpaku na kilka kroków, by ten znów mógł go podziwiać w całej okazałości. Hagino dłuższą chwilę bił się z myślami, a raczej z tym by zachować chociaż resztki racjonalnego myślenia i nie zrobić tak, jak każe mu jego penis. Wyobraźnia zaczęła mu płatać figle, podając obrazy całkowicie chętnego Iidy. Już właściwie się zdecydował. Jeden numerek z Różowym niczego nie zmieni w sprawie Kusatsu, pod warunkiem, że ten się nie dowie. I wtedy nagle coś huknęło w pokoju, gdzie znajdował się blondyn. Siarczyste przekleństwo dało się wyraźnie usłyszeć także za drzwiami. Hagino jakby porażony prądem oprzytomniał i niczym spłoszone zwierzę wparował do pokoju, zatrzaskując za sobą drzwi. Jego klatka piersiowa unosiła się niespokojnie zdradzając Kuniyuki'emu, że coś jest nie tak. Zresztą nie była to jedyna wskazówka. Całkiem duża podpowiedź mieściła się w spodniach Genpaku.

- Co do kurwy? - blondyn nawet nie czekał na odpowiedź. Odepchnął z całych sił Hagino i wystrzelił niczym z procy w stronę łazienki. Skąd wiedział, że tam ma się właśnie udać? Cóż, prawdopodobnie podpowiedział mu to jego instynkt łowcy. Blondyn nie myśląc za wiele szarpną Różowego za włosy i sprowadził go do parteru. Huknął jego głową o zimne kafelki, po czym uniósł wysoko pięść, by zadać cios. Jednak cios nie nastąpił. Genpaku w porę zareagował. Mocno chwycił rękę blondyna, po czym przyciągnął go do siebie. Musiał włożyć sporo sił w to, by przeklinający i miotający się Kusatsu mu nie uciekł.

- Rozpierdolę ci tę słodką buźkę!

- W tej chwili się uspokój! Wiesz, co by było gdybyś go tu teraz zmasakrował? - warknął ostrzegająco Hagino i wzmocnił swój uścisk.

- Ty też nie jesteś bez winy!

- Najwięcej tutaj twojej winy, jeżeli już chcesz coś komuś wypominać, moja słodka blondyneczko – Różowy wyraźnie nie przejął się zaistniałą sytuacją. Z głupkowatym uśmieszkiem przyglądał się swojemu dziełu.

- Co ty znowu pier... - Kuniyuki nie dokończył, ponieważ jego usta zakrył Genpaku. Strasznie nie lubił kiedy blondyn przeklinał. Poza tym miał nadzieję, że w taki sposób chociaż trochę go uspokoi.

- Mam rację. Powiedz mi, kto jest gorszy. Ja, który kusi i daje coś w zamian, czy ty, który także kusisz, a w zasadzie tylko się droczysz i nic więcej? Bądźmy ze sobą szczerzy, gdyby faktycznie ci zależało na Hagino, już dawno byś się zdecydował. Jednak ty tylko zapewniasz sobie jakąś tam rozrywkę dręcząc i kusząc Genpaku. Tylko ty czerpiesz z tego korzyści, przyznaj to, jesteś dużo gorszy ode mnie. Jak wielką dziwką byłeś w prawdziwym życiu? - Genpaku nie pozwolił już na to by Etsuya powiedział coś jeszcze blondynowi. Przerzucił sobie współlokatora przez ramię i udał się w kierunku pokoju. Po drodze zmierzył chłodnym spojrzeniem Idane, który od początku zajścia wszystkiemu się przysłuchiwał. Doprawdy był pod wrażeniem tego, jak bardzo rozkwitł Iida. Duma go rozpierała wiedząc, iż się do tego przysłużył. Pomyślał sobie nawet, iż nie musi walczyć z Różowym, bowiem dużo ciekawiej będzie utworzyć z nim jeden front. Jak dla niego zabawa miała się dopiero rozpocząć.

Domek „JUNKIE”

Tymczasem w drugim domku trwała mała przeprowadzka. Ozawa niespiesznie zbierał swoje rzeczy i przenosił je do drugiego pokoju. Robił to tak mozolnie i flegmatycznie, iż zdążył wyprowadzić Orinosuke z równowagi już jakieś sto razy. Sugita już dawno zwolnił pokój i teraz tylko czekał, aż to młody się wyniesie. Nie na rękę była mu ta cała przeprowadzka, jednak skoro słowo się rzekło, to chciał mieć to już za sobą. Właściwie perspektywa mieszkania z Raidonem nie wydawała się taka zła. Dobrze wiedział, że chłopak nie będzie chciał z nim za często rozmawiać i to mu właściwie było na rękę. Niepokoiła go tylko jedna myśl, a mianowicie, że jego prywatna zabaweczka idzie do konkurencji. Jakby na to nie spojrzeć, Orinosuke nienawidził, kiedy ktoś kradł mu jego własność. A Meiji należał do niego.

- Uważaj – warknął ostrzegawczo w stronę nieco zmieszanego Shogo. Trzasnął drzwiami za plecami Ozawy, który jakimś cudem zdążył się już pozbierać.

Tymczasowy pokój Shogo Tsuji'ego i Meiji'ego Ozawy.

Atmosfera był bardzo zagęszczona. Spokojnie można by rzec, że nad naszymi bohaterami zawisła czarna chmura. Wystarczyło teraz tylko czekać na pioruny, które niechybnie się pojawią.

- Czego ty ode mnie chcesz? - palną Ozawa. Nie wytrzymał, nie był w stanie udźwignąć tej strasznej i przytłaczającej ciszy. Co jak co, ale miłosne zawirowanie Shogo wokół jego osoby, w ogóle mu się nie podobało. Chciał to jaka najszybciej wyjaśnić. Miła nadzieję, że ta cała sytuacja jest tylko zwykłym niedomówieniem. Nadinterpretacją niekompetentnej pani psycholog.

- Niczego – odburknął mu Tsuji i niczym naburmuszone dziecko zaplótł ręce na klatce piersiowej. Nie na rękę była mu ta rozmowa. Tym bardziej, że teraz nie był taki pewien swoich uczuć do Meiji'ego. Pewien incydent w gabinecie opiekuna sprawił, że zaczął się nad sobą poważnie zastanawiać. Nie miał jednak się z kim o tym porozmawiać. Przecież nie powie „Hej nie wiem czy lepiej dać dupy opiekunowi czy bzyknąć Ozawę”. Był w czarnej dziurze emocjonalnej i nie miał pojęcia co z tym zrobić. To wszystko nagle spadło mu na głowę. Teraz nie był pewien niczego.

- Przestań zachowywać się jak dziecko, jeśli tego nie wyjaśnimy, nie dadzą nam spokoju – Meiji starał się być bardziej dojrzały niż zwykle. Kosztowało go to bardzo dużo wysiłku, ponieważ to zwykle on zachowywał się jak dzieciak.

- A co ty chcesz wyjaśniać? - Shogo szedł w zaparte. Za nic w świecie nie chciał rozmawiać o swoich uczuciach. Nie teraz i nie z nim. W ogóle z nikim. Najlepiej jakby wszyscy dali mu święty spokój.

- To, że niby jesteś we mnie zakochany – ostanie słowo Meiji wypowiedział ciszej i mniej pewnym tonem głosu. Zmieszał się trochę i wbił wzrok w podłogę.

- I wierzysz w to? - Tsuji był trochę pod wrażeniem. Ozawa naprawdę starał się coś wyjaśnić bez krzyków, płaczów i histerii.

- Nie wiem. Nie zaprzeczyłeś...

- A no tak, wiesz wyskoczyli z tym tak nagle, że nie byłem w stanie zareagować – chłopak ewidentnie kłamał. Owszem zaskoczyli go, jednak gdyby chciał, zaprzeczyłby wtedy. Jakaś cząstka jego chciała, by Meiji był w końcu świadom tego uczucia. Jednak kiedy już w jakiś pokrętny sposób wyszło to na jaw, przed oczami stanął mu Numata. Jak bardzo on teraz nienawidził życia.

- Ok, tak właśnie myślałem... - obydwoje doskonale zdawali sobie sprawę z tego, jak bardzo są nieszczerzy wobec siebie. Jednak ani jedno, ani drugie nie chciało wyjawić swoich prawdziwych uczuć. Mimo początkowych chęci dobrnięcia do prawdy, pod koniec biegu Ozawa całkowicie zwątpił. Zaczął się nawet zastanawiać jak by zareagował, gdyby Shogo wyznał mu miłość. Kiedy o tym myślał spojrzał w zamyślone oczy Tsuji'ego. Przez chwilę był pewien, że jego ducha nie ma w tym pokoju, że myśli Shogo są zupełnie w innym miejscu. Chłopak zdał sobie sprawę z tego,, jak bardzo jest samotny, że nie ma powiernika swoich uczuć, że nie istnieje ktoś kto by go wysłuchał i kto by mu poradził. Nie wiedział jednak, że w tym ośrodku jest jeszcze jedna osoba, która jest tak samo zagubiona jak on. I chociaż miał ją przed oczami nie mógł jej dostrzec. Los jest naprawdę zabawny i ma niewybredne poczucie humoru.